Praca przy zwłokach to ciężki kawałek chleba wymagający stalowych nerwów. W rozmowie z Wiesławem Owsikiem, dowiadujemy się m. in. czy można zdystansować się do zjawiska śmierci i jak wygląda praca w zakładzie pogrzebowym.
Od jak dawna pracuje Pan w zakładzie pogrzebowym? Skąd pomysł na tego typu działalność?
Zakład otworzyłem już 20 lat temu. W Gostyninie była to działalność deficytowa, a jak wiadomo śmierć jest nieodłącznym elementem naszego życia, więc zawsze jest zapotrzebowanie na tego typu usługi. Jest to trudny i odpowiedzialny zawód, na co dzień jest się świadkiem przykrych, przygnębiających obrazków, jednak z drugiej strony to praca jak każda inna.
Jak wspomina Pan swoje początki?
Wcześniej pracowałem w pogotowiu, dlatego byłem już przyzwyczajony do widoku zwłok. Początki pracy w ratownictwie medycznym bywały naprawdę trudne, czasami aż mnie zatykało, kiedy na miejscu zastawaliśmy martwego człowieka. Z czasem jednak trzeba było się przyzwyczaić. Dlatego później, pracując w zakładzie pogrzebowym, nie czułem już takiej presji.
Czy łatwo jest zdystansować się wobec cierpienia człowieka opłakującego bliską osobę?
Nie da się do tego zdystansować. Jest to ludzki odruch. Czasami, gdy widzisz bliskich zmarłego, po prostu zaczynasz płakać, widząc w jakim są nieszczęściu. Nieraz już tak bywało. Człowiek nie czuje się dobrze widząc cierpienie i widok łez drugiego człowieka.
